Autosportwereld duikt achter de schermen van de autosport, op zoek naar vrouwen die in de autosportwereld actief zijn. We spraken deze keer met Karin De Greeve, gewezen autosportjournalist bij de VRT en commentator op het circuit van Zolder.
Tekst: Sally Raspoet – Foto’s: archief Karin De Greeve
Van waar komt uw passie voor motorsport?
“Ik denk dat het bij mij begon door mijn oudere broer, die zes jaar ouder is dan ik. Zijn kamer hing vol met vliegtuigmodellen en posters van auto’s. Hij ging ook vaak naar Circuit Zolder. Ik heb het eigenlijk een beetje van hem overgenomen, zoals een kleine zus doet. Je kijkt op naar je broer en dan begint je dat ook te interesseren. Bovendien was ik nooit het meisje dat met poppen speelde en mooie kleedjes droeg. Ik was eerder ‘jongensachtig’, en dat heeft waarschijnlijk ook een rol gespeeld.”
Hoe bent u begonnen als commentator bij circuit Zolder?
“Ik werkte toen nog voor De Vrije Radio. Radio maken bij de VRT was altijd mijn droom. Maar bij de VRT beginnen, dat doe je niet zomaar. Dus zat ik bij De Vrije Radio en ergens eind jaren ‘80 was er de Ladies Cup in Zolder, een wedstrijd met alleen dames aan het stuur. De zangeres Liliane Saint-Pierre zat ook in een van de auto’s, en dat leek mij een leuke reportage voor De Vrije Radio, dus ik ging kijken. Opvallend: er was geen speaker, geen commentaar, en ik vond dat eigenlijk maar saai. Ik zei tegen iemand die ik kende “dat kan ik ook”, hoewel ik nog nooit eerder commentaar had gegeven bij een race. Uiteindelijk kreeg ik de kans om het eens uit te proberen door toedoen van de directeur van het circuit, Maurice Beliën. En zo begon ik voor de eerste keer als speaker bij de Historic Grand Prix in Zolder, samen met de vaste speaker. Op een zaterdag ging ik erheen, maar de vaste speaker was nergens te bespeuren, dus ik ben gewoon begonnen. Ik kende weinig van auto’s, maar ik begon gewoon te vertellen wat ik zag. Op een bepaald moment kreeg ik een telefoontje van meneer Beliën, en hij zei dat ik goed bezig was en gewoon verder moest doen. Zo ben ik vaste speaker geworden op Circuit Zolder, van 1988 tot 1996.”
Hoe bent u dan terechtgekomen in de Formule 1-wereld?
“Toen ik begon als speaker in Zolder, werkte ik dus nog bij De Vrije Radio, maar later begon ik bij Radio 2. Ik heb ruim 30 jaar bij de VRT gewerkt, vooral voor Radio 2 regionaal in Limburg. Tijdens een 24-uurs race in Zolder was Mark Stassijns van de VRT aanwezig, en hij hoorde een vrouw commentaar geven. Hij vond dat erg interessant en ik mocht een stemproef doen. Zo begon ik als freelancer voor de sportredactie op televisie. Eerst deed ik vooral de voetbal, maar al snel mocht ik motorsport verslagen. Toen deed de VRT ook rallynieuws, dus daar maakte ik dan verslagjes van. Maar in 1996 hadden we een contract waarbij de VRT twee keer per jaar Formule 1 live mocht uitzenden, en mocht ik mee naar Francorchamps. Samen met Louis De Pelsmaeker en een journalist van het Laatste Nieuws deed ik mijn eerste Formule 1 live verslag. Ik had dan Marc Goossens gevraagd als co-commentator. Ik kende Marc al een hele tijd van de Formule 3000. Hij gaf de technische commentaar, en ik bracht eerder persoonlijke verhalen. Zo vertelde ik bijvoorbeeld dat Michael Schumacher graag ijsjes at. Dat zijn dan eerder ‘vrouwelijke dingen’ misschien, maar die zijn ook belangrijk. Ik probeerde er mensen van te maken. Daarna heb ik ook de Nürburgring en de Grand Prix in Estoril verslagen.”
U heeft onlangs nog eens commentaar gegeven op het New Race Festival in Zolder, kan u daar wat meer over vertellen?
“In de jaren ’90 deed ik dus al werk voor de sportredactie, waaronder verslaggeving in Zolder. Het werd uiteindelijk te moeilijk om het werk als speaker te combineren met mijn tv-werk én regionale radio, waardoor ik in 1996 besloot te stoppen als speaker in Zolder. Tot twee jaar geleden was ik wel nog speaker op de Horensbergdam in Genk, het kartingscircuit. Daar ben ik na vele jaren ook mee gestopt, omdat ik na zoveel tijd wel uitgepraat was, en het wilde overlaten aan jonge mensen.”
“Ik help nog wel administratief en spring soms in als ze iemand tekortkomen. Onlangs werd ik gevraagd om bij het Nieuw Race Festival in Zolder weer als speaker op te treden. Guy Geurts is nu de hoofdspeaker, maar ik doe af en toe één of twee wedstrijden, gewoon omdat het leuk is om erbij te zijn.”
U was dus van 1988 tot 1996 commentator, maar er waren waarschijnlijk amper vrouwen die op het circuit werkten. Hoe was dat voor u?
“In mijn geval heb ik daar geen nadelen van ondervonden. Integendeel zelfs. Je valt juist op als journalist. Bijvoorbeeld in de rallywereld, waar we altijd een kwartiertje samenvatting maakten, waren de rijders vaak erg vriendelijk. Bernard Munster bijvoorbeeld, een grote man, moest altijd naar beneden kijken om mij te zien, omdat ik vrij klein ben. Zijn team legde dan altijd twee wielen op elkaar zodat ik erop kon staan voor interviews. Omdat er zo weinig vrouwelijke journalisten waren, kenden ze me snel. Patrick Snijers, een andere rijder, dreef mijn mannelijke collega’s soms weg, maar voor mij maakte hij een uitzondering. Vrouwen werden toch vaak milder behandeld. Het was zeker geen nadeel, eerder een voordeel. Tijdens mijn tijd als speaker was er misschien nog een vrouw in Monte Carlo, maar dat was het dan ook wel.”
En tegenwoordig zijn er veel meer vrouwen die op en naast het circuit zitten, maar ook in de wagen. Heeft u advies voor jonge vrouwen die in die sector willen werken?
“Ten eerste, en dat geldt eigenlijk voor alle vakken, wees gewoon jezelf en blijf jezelf. Ga geen rol spelen of je anders voordoen dan je bent. Wees authentiek, zo hou je het langste vol. Als je ergens komt, stel jezelf dan gewoon voor. Ga er niet vanuit dat anderen speciaal voor jou moeten buigen omdat je een vrouw bent. Dat creëert alleen maar afstand. Behandel iedereen als gelijken, alsof we allemaal kameraden zijn, mannen en vrouwen onder elkaar, gewoon mensen onder elkaar.”
“Ik heb persoonlijk heel veel te danken aan Maurice Beliën, de directeur van Circuit Zolder. Als die man toen tegen mij had gezegd: “Wacht even, wat denk je, hier speaker worden?”, dan was het niks geworden. Hij heeft me die kans gegeven en daar ben ik hem nog steeds heel dankbaar voor. En zo is het mijn hele avontuur begonnen. Dus soms heb je ook een beetje geluk nodig. Misschien sta jij op een dag ook wel eens op de juiste plek op het juiste moment.”
